Achter de goudzoekers aan

Hallo volgers, daar ben ik weer. Door allerlij redenen, waar ik jullie niet mee zal vermoeien, lukt het me niet om iedere dag iets te schrijven, dus ga ik nu meteen van start.
Maandag zijn Brian en ik op zoek geweest naar een paar goede dakdragers voor op de auto, hij moet twee kano’s kunnen dragen en een tent ( van 2 meter) , en dat was best nog een hele zoektocht, maar uiteindelijk hebben we de goede gevonden en bested, dus nu moeten we wachten tot volgende week dinsdag voor we echt op pad kunnen. Maar in de tussentijd zitten we niet stil en crossen we de hele streek door om bijzondere dingen te zien. Maandag, na de zoek tocht, zijn we op weg naar huis eerst nog even langs Brian’s oude huis gereden en ook naar Barnawartha daar staat het hotel waar 11 jaar geleden zijn verjaardag gevierd werdt en waar ik, als een duveltje uit een doosje, plotseling naast hem stond aan de bar van het Star hotel wat voor hem een complete verrassing was. Dit was dus even een nostalgisch moment.
Dinsdag zijn we eerst naar wat historische plekken in Beechworth(1852) wezen kijken, zoals een kanaaltje wat door de goudzoekers helemaal uit de rotslaag is gebikt, om het water, wat ze nodig hadden om de grond mee te wassen , naar de juiste plaats te leiden. Ook is er door de Chinese goudzoekers ( ja er kwamen ook vanuit Azie veel mensen zoeken) een tunnel gegraven waardoor er weer een ander stroompje in de geweste richting werd gestuurd, kortom allemaal duidelijke sporen van een grote goudkoorts.
Na verder nog even gekeken te hebben bij het oude kruithuis, waar de sprinstoffen voor de mijnen werd bewaard en de nog overeind staande voorgevel van het oude hospital waar zieke maar vooral veel gewonden mensen, werden verzorgt ( er ging nog al eens wat mis tijdens het graven ,maar ook bij grote vechtpartijen over stukken grond, waarvan men dacht dat daar veel goud zou zitten) zijn we verder de streek in gegaan. Het is nog wel even leuk om te vermelden dat de stenen die van het afgebroken gedeelte van het hospital afkomstig waren, door Brian gekocht zijn om te gebruiken bij de nieuwe aanbouw van zijn huis. Dat waren de zelfde soort stenen namelijk.
Als eerste gingen we naar Woolshed Falls, een “grote Waterval” zoals Brian het beschreef, bij aankomst liet het informatie bord idd een foto zien van een heel imposante stroom, hoe groot was de deceptie toen we dichterbij gekomen geen gekletter van water hoorde en bij het uitkijkplatform aangekomen alleen maar een iel stroompje zagen lopen waar zelfs mensen in zaten te pootje baaien, in een woord ONTLUISTEREND. We zijn na deze Trieste aanblik maar weer snel in de auto gestapt opweg naar ons volgende doel, dit was een van de hogere Bergen in deze streek, Mt.Pilot, waarvanaf je werkelijk een geweldig uitzicht hebt, het is dat het erg bewolkt was waardoor ik geen echt scherpe foto’s kon maken, maar we gaan er nog wel eens heen verzekerde Brian mij.
We zijn daarna door gegaan naar Chiltern, ook een klein goudzoekers plaasje, helaas waren de plaatsen waar we wat wilde drinken allemaal gesloten. Brian liet me nog wel even een tuin zien waar de dikste druiven boom van de wereld staat ( volgens het Guiness Book Of Records) met een omvang van 186 cm. Omdat het erg begon te waaien en het er naar uitzag dat het zou gaan stortregenen, dat hadden we trouwens vanaf de berg al zien aankomen, zijn we weer in de auto gestapt en richting Eldorado.
In Eldorado drijft een heel groot bagger platform in het water, waarmee men zogenaamde “ Bucket Dredging” deed. Dat houd in dat er aan de voorkant van het platform een installatie zit waarmee via een keten van grote bakken die achterelkaar een hap grond uit de rivier bodem nemen via een ingenious system goud uit de grond werd gehaald. Men noemde dit gevaarte dan ook “het Monster” omdat het van heel veel mooie kleine riviertjes een brede gleuf maakte waarbij een hoop natuur vernield werdt. Het monster heft vanaf 1936 tot 1954 zijn werk gedaan, waar bij je je moet voorstellen dat er in drie ploegen diensten gewerkt werd, waardoor hij dag en nacht door ging, waarbij hij zoveel herrie maakte dat dat op 10 km nog te horen was. Geef mij dan maar een carillon.
Goed ik ga er een einde aan breien anders heb ik morgen niets te vertellen, tot lezens.